Taijiquan [Tai Chi Chuan]

Taijiquan [Tai Chi Chuan]


Jest to najbardziej popularny system z grupy tzw. styli „wewnętrznych”. Może być uprawiany przez osoby w każdym wieku. Na całym świecie doceniono jego walory profilaktyczne. Każdego ranka miliony Chińczyków wykonują łagodne i miękkie ruchy Tai Ji w parkach oraz na placach. Regularne ćwiczenia pozwalają na osiągnięcie i zachowanie dobrej kondycji, zarówno fizycznej jak i emocjonalnej.

Program nauczania obejmuje:24-ruchowa forma stylu Yang
40-ruchowa forma stylu Yang o forma stylu Wu56-ruchowa, sportowa forma stylu Chen42-ruchową, sportowa forma stylu Chen, Wu, Sun i Yanginne formy Mistrz Zhang Feng Jun formy z bronią (kij, szabla, miecz),zastosowania praktyczne w walce,Tui Shou – ćwiczenia „Pchających Dłoni”.

Taiji Quan jest stylem bardzo popularnym na całym świecie. Obecnie jest najczęściej ćwiczony z powodu swoich walorów zdrowotnych. Jednak pomimo miękkich i powolnych ruchów styl ten jest pełnoprawnym systemem Wu Shu – chińskiej sztuki walki. To jaki kierunek obierze się w swoich ćwiczeniach zależy od oczekiwań i predyspozycji ćwiczącego. Osoby starsze, które poszukują łagodnej formy ruchu pomagającej w utrzymaniu zdrowia stwierdzą, że Tai Ji w idealny sposób spełnia te założenia. Również ci, którzy poszukują kompletnego systemu kung fu zawierającego formy, zastosowania, ćwiczenia z partnerem oraz układy z bronią odnajdą to wszystko podczas praktyki Tai Ji. Istotny przy tym jest kontakt z kompetentnym nauczycielem, który zna te zagadnienia oraz chce i potrafi ich nauczać. Sifu Zhang Feng Jun jest właśnie takim mistrzem, co potwierdza wiele osób, które miały przyjemność uczestniczyć w regularnych treningach lub wziąć udział w jednym z obozów i licznych seminariów prowadzonych przez niego. Naucza on nie tylko najbardziej rozpowszechnionego stylu Yang Tai Ji lecz również odmian Chen, Wu oraz Sun.

Początki systemu Tai Ji Quan giną w mrokach dziejów. Tradycyjnie uznaje się, że urodzony w 1247 Chang San-Feng na podstawie swojej taoistycznej wiedzy oraz znajomości systemu Shaolin Quan dokonał syntezy stylu obserwując walkę ptaka z wężem.
Dla niektórych osób niejasny może być podział na poszczególne style w ramach Tai Ji. Krótko przybliżymy skąd wziął się ten podział oraz jakie są charakterystyczne cechy każdej odmiany. Należy zauważyć, że wszystkie style Tai Ji opierają się na płynnych ruchach.

Chen Taiji

Styl rodziny Chen jest najstarszą odmianą Tai Ji, która przetrwała do naszych czasów. Pierwszym mistrzem stylu Chen był Chen Wang-Ting urodzony w prowincji Ho-Nan w północnych Chinach pod koniec XVI wieku. Gdy powrócił do swojego rodzinnego miasta po upadku dynastii Ming w 1644 zaczął nauczać członków swojego rodu systemu Tai Ji Quan, składającego się z 5 lu, czyli części. Spadkobiercy Chen Wang-Tinga dokonywali modyfikacji stylu jednak założenia leżące u podstaw mechaniki ruchu i filozofii stylu pozostały niezmienione.

Dla ćwiczących styl Chen kluczem jest praktyka chan sy chin, czyli energii jedwabnego kokonu, której zastosowanie nadaje ruchom spiralną, „wkręcającą” siłę. W formach stylu Chen ruchy powolne przeplatane są ruchami bardzo dynamicznymi i energicznymi, czasem są to podskoki lub tupnięcia. Siła ruchu powinna być generowana wewnątrz ciała a tor ruchu jest kolisty. Styl Chen wyróżnia niewystępujące w innych odmianach Tai Ji fa jing, czyli gwałtowne wyzwolenie siły.
Poznającym styl Chen może przydać się spis ruchów 56-ruchowej sportowej formy tego stylu, a także opis ćwiczenia energii jedwabnego kokonu.

Yang Taiji

Ponieważ do nauki stylu Chen byli dopuszczeni tylko członkowie rodu sztuka ta nie miała możliwości rozprzestrzenienia się. Dopiero Yang Lu Chan (1799 – 1872), wykazujący się dużą determinacją, gdy, zanim został oficjalnie przyjęty w poczet uczniów uczył się stylu podpatrując z ukrycia ćwiczenia członków rodziny Chen, miał szansę zmienić tą sytuację. Kiedy zakończył naukę w Chen Jia Gou (wiosce rodziny Chen) nauczał w swoich rodzinnych stronach a następnie przeniósł się do Pekinu gdzie nauczał stylu na dworze cesarskim co przyczyniło się do jego popularyzacji. Yang Lu Chan lubił sprawdzać w praktyce swoje umiejętności i często pojedynkował się z napotkanymi zawodnikami. Nigdy nie przegrał żadnego pojedynku, dlatego otrzymał przydomek Wu Ti – bez przeciwnika. Rodzina Yang spopularyzowała swoją odmianę stylu przede wszystkim kładąc nacisk na jego walory zdrowotne. Jednak w wyniku właściwego treningu można odkryć w stylu Yang jego zastosowania bojowe. Zastosowanie stylu Yang w praktyce odbywa się w trzech fazach – poprzez hua, czyli neutralizację siły przeciwnika, na, czyli kontrolę przeciwnika, oraz atak czyli fa.

Techniki składające się na 24-ruchową formę stylu Yang Taiji Quan:

  1. rozpoczęcie formy – qi shi
  2. rozczesywanie grzywy dzikiego konia (1x w lewo, 1x w prawo, 1x w lewo)
  3. biały żuraw rozkładający skrzydła
  4. omiecenie kolana i skręcony krok (1x w lewo, 1x w prawo, 1x w lewo)
  5. gra na lutni
  6. krok w tył i odrzucenie małpy (4x)
  7. złapanie ptaka za ogon (na lewą stronę); sekwencja peng, lu, ji, an
  8. złapanie ptaka za ogon (na prawą stronę); sekwencja peng, lu, ji, an
  9. pojedynczy bicz
  10. ręce [falujące] jak chmury (3x)
  11. pojedynczy bicz
  12. klepanie końskiej szyi
  13. kopnięcie prawą piętą
  14. uderzenie przeciwnika pięściami w uszy
  15. obrót ciała i kopnięcie lewą piętą
  16. pełzający wąż i kogut stojący na jednej nodze (na lewą stronę)
  17. pełzający wąż i kogut stojący na jednej nodze (na prawą stronę)
  18. piękna pani przędąca na czółenku
  19. wbicie igły w dno morza
  20. rozsunięcie ramion
  21. obrót ciała, odchylenie w dół, sparowanie i uderzenie pięścią
  22. pozorne zamykanie
  23. skrzyżowanie rąk
  24. zakończenie formy – shou shi

Wu Taiji

Styl Wu został opracowany przez Wu Yu Hsinga (1812 – 1880), który był uczniem Yang Lu Chana, lecz uczył się również stylu Chen od Chen Chin Pinga. Dzięki studiowaniu księgi „Klasyka Tai Ji Quan” zyskał bardzo dużą wiedzę o Tai Ji. Swoje doświadczenia zebrał w traktacie „Teoria Trzynastu Pozycji” dając podwaliny nowej odmiany Tai Ji Quan.
Wykonując ruchy Wu należy myśleć tak jakby odbywały się one wewnątrz ciała. Powinno się myśleć o sile „w środku”, która jest bardziej „wąska” czy „cienka” niż w stylu Yang. Jeszcze większe znaczenie niż do ruchu przywiązuje się do koncentracji umysłu.

Sun Taiji

Sun Lu TangTen styl jest najmłodszym stylem z rodziny Tai Ji. Został opracowany przez wybitnego mistrza stylu Xing Yi Quan – Sun Lu Tanga. Sun Lu Tang uczył się

również stylu Ba Gua oraz Wu Tai Ji. Zsyntetyzował elementy tych trzech styli tworząc nowy system nazwany Sun Tai Ji. Styl ten charakteryzują stosunkowo wysokie pozycje, wyższe niż w pozostałych rodzinach. Po mistrzowskim opanowaniu technik stylu, bardzo dobrze nadają się do wykorzystania w zastosowaniach na bliskim dystansie.